Margo (35) kwam in mijn praktijk met knieklachten. Ze had er al van alles aan gedaan en wilde nu een andere manier proberen. Ze vond het spannend, wat werd er van haar verwacht? Toen ik haar uitlegde dat zij de regie had, begreep ze dat er geen verwachtingspatroon was. Aan het begin van elke sessie zouden we overleggen welke volgende stap ze wilde nemen. Door het traject in haar eigen tempo te volgen en de methoden en technieken toe te passen die bij haar pasten, kon haar genezingsproces op de juiste manier vooruitgang boeken. Op vragen die ik stelde, hoefde ze geen antwoord te geven als ze het niet wist. Afwachten wat er in haar opkwam was waardevoller dan dat ze iets zou bedenken. En als er niets kwam was het oké. Dat stelde haar gerust en hierdoor kwam er al een stuk ontspanning: een belangrijke basis om contact te…

Vanwege privacy is de naam van deze cliënt veranderd in Irena. Met haar toestemming mag ik haar verhaal delen. Irena (46) had al vanaf haar zestiende ontzettend last van haar schouders toen ze in mijn praktijk kwam. Ze was getrouwd, moeder van vier kinderen en werkte als ziekenverzorgster. Ze had al heel wat specialisten bezocht voor haar schouderklachten maar niemand kon iets vinden. Al gaven de therapieën op fysiek vlak na elke sessie verlichting, de klachten kwamen telkens terug. Ze besloot om haar klachten op een andere manier te benaderen. Hypnotherapie leek haar wel iets, daar hoorde ze goede verhalen over. Zorg dragen Eerst had ik met haar een uitgebreid intakegesprek. Daarin werd duidelijk dat ze in haar leven altijd al ‘veel op haar schouders droeg’. Op jonge leeftijd werd haar moeder ziek en sindsdien zorgde Irena voor haar ouders, broer en zus. Later kwam daar de zorg voor haar…

Sinds een heel aantal jaren durf ik meneer Bang toe te laten. Ik durf hem te voelen en te aanschouwen. Vroeger had ik daar de moed niet voor. Toen ging ik hem het liefst zo veel mogelijk uit de weg. Ook al klopte hij keihard op mijn deur, ik vermeed hem, negeerde hem en verafschuwde hem. Meneer Bang was mijn grootste vijand. Hij bracht mij immers in contact met mijn allerdiepste pijn. Hier wilde ik liever niet over nadenken en ik wilde het al helemaal niet voelen. Te groot, te veel; hij was te vergelijken met een lawine, vulkaan of orkaan. Hij veroorzaakte enorme pijn in mijn hele lichaam en in mijn hoofd, echt angstaanjagend. Meneer Bang was groot, heel groot. In omvang en lengte. Daarnaast was hij uiterst onaardig, eigenlijk een bullebak. En hij was heel onbeleefd. Zo stond hij uren, dagenlang, zelfs jarenlang op mijn deur te bonken…

Verdwaald Negentien was hij en zoals hij zelf zei: “verdwaald”. Zijn hele jeugd was hij door zijn liefdevolle ouders verzorgd en vertroeteld. Toen hij de leeftijd van achttien jaar behaalde, werd er van de ene op de andere dag van hem verwacht dat hij volwassen was.  Het werd tijd dat hij zijn verantwoordelijkheid nam en op zijn eigen benen ging staan. Maar hier had de ‘prins’ geen zin in. Enorme weerstand kwam naar boven en dat uitte zich in onprettig gedrag ten opzichte van hemzelf en zijn omgeving.  Maar was het wel weerstand om een zelfstandige man te worden? Of was het misschien verlate puberteit en was hij op zoek naar zijn eigen identiteit? Een fase om los te komen van zijn ouders? Of was het een combinatie van? Of geheel iets anders? De enige die hier antwoord op kon geven was hij uiteindelijk zelf.  Zijn moeder belde, wilde een…

Therapie. Het is zo’n woord dat door iedereen op een andere manier wordt ervaren. Omdat er nog veel onbegrip rondom therapie bestaat. Er rust nog steeds een taboe op. Bovendien kunnen ook eigen ervaringen met therapie van invloed zijn op hoe je erover denkt. Wat betekent het woord therapie eigenlijk? De dikke Van Dale geeft ‘geneeswijze’ aan als betekenis. Toch ziet niet iedereen dat zo. Mensen roepen de vreemdste dingen over therapie. “Daar ga je naartoe als je zwak bent.” “Voor een ander is het een goed idee, maar ik kan mijn problemen zelf wel oplossen.” “Daar ga je alleen naartoe als je een psychische stoornis hebt.” Er wordt vaak voorbijgegaan aan hoe krachtig het is als je de weg naar je binnenwereld durft te betreden.  Toch durven veel mensen niet toe te geven dat ze in therapie zijn. Wat zullen ze wel niet van mij denken? Of: Ze denken…

Waarom ik flauwviel tijdens mijn eerste yogales. Ooit in een ver verleden zei mijn jongste broertje: “Yoga, dat is echt iets voor jou”. Hij was daar zelf mee bezig en het deed hem goed. Ik had destijds echter niet de behoefte om me daarmee bezig te houden. Het leek mij niets.  Jaren daarna wilde ik het toch eens proberen. Tijdens mijn eerste yogales in 1994, hoefde ik alleen maar te gaan staan en mijn ogen te sluiten. En BAM, ik werd niet goed en ging onderuit. Even een glaasje water en daarna naar een tweede poging. En weer werd ik niet goed. “Zie je wel, yoga is niets voor mij,” dacht ik wederom.  Toch bleef yoga mij fascineren. Jaren later deed ik een tweede poging, die helaas ook niet zo’n succes was. Echter, ik bleef volhouden en de derde keer voelde de yogales goed. Ik had al het nodige innerlijke…

Super leuk dat mijn geweldige schrijfcoach Eva van Durf te Schrijven een blog van mij op haar site heeft geplaatst. 💖 Wil je mijn blog 'De magie van het schrijven' lezen? Kijk dan op haar site: durfteschrijven.nl/magie-van-het-schrijven/

Ik heb pijn.  Met dank aan Lunes toestemming voor het plaatsen van haar verhaal. Vanwege privacy is haar echte naam vervangen door een pseudoniem. “Ik ben geen pijn, ik heb last van pijn.” “Ik ben niet moeilijk, ik heb het moeilijk.” Beleving van pijn. Er is al veel geschreven over pijn. Bizar eigenlijk dat zo’n klein woordje, met slechts vier letters, zo'n enorme impact kan hebben op je leven.  PIJN! En iedereen weet meteen wat je bedoelt. Het gevoel van pijn echter, en waar de pijn zich bevindt, is voor iedereen anders. Ook de grens hoeveel pijn we kunnen verdragen is individueel bepaald. Net zoals de manier waarop we ermee omgaan. Pijn kan zowel fysiek als mentaal als emotioneel zijn en ze hebben alle drie invloed op elkaar. Ze zijn als het ware met elkaar verbonden.  Fysiek reageert je lichaam op situaties en woorden. Mentaal bekijk je de wereld vanuit…

Blog geschreven door Marlies Vroeger, als kind, had ik een schatkistje. Het was blauw met een beetje roze. Ik bewaarde er mijn oorbellen in en mijn bedelarmbandje. Met een draai aan het sleuteltje bracht ik de muziekdoos tot leven. Bovenop het kistje danste dan een ballerina op een mooi muziekje. Dit schatkistje is tijdens een verhuizing verloren gegaan maar de herinnering is gebleven. Ik had nog een kist die in eerste instantie niet bepaald een schatkist was. Hij was zwart, vol deuken en plekken. En hij was groot, enorm zelfs, en ging altijd mee op reis. Alhoewel ik nooit iets hoefde aan te geven bij de douane en ik zonder problemen langs de marechaussee kon, gaf hij altijd problemen. Het was namelijk een gigantisch gezeul. Of ik wilde of niet, die kist achtervolgde me overal. Ik probeerde hem te negeren, achter te laten op een plek waar niemand ‘m kon…

Turtle on the way. Blog geschreven door Marlies Schurink-Verdonk.  Tijdens onze heerlijke vakantie op Corfu kwamen verschillende schildpadden op ons pad. Eerst een aantal met baby’tjes, in een tuin, en niet veel later in ‘het wild’. Op hun dooie gemak, zonder enige vrees leek het, een autoweg overstekend.   Het eerste wat in me opkwam was: ‘vertragen’. Het tempo van de schildpadden is zo heerlijk laag. Alsof ze alle tijd hebben en zich van niemand iets aantrekken. En dreigt er iets van gevaar? Dan gaat het koppie naar binnen en kruipen zij in hun schild.   Eigenlijk is dit voor ons mensen heel herkenbaar. Wij kruipen ook in ons schild als er gevaar dreigt of wij komen er juist uit en maken ons heel groot. Zo van: kom maar op als je durft.   Vertragen is voor mij soms wel een dingetje   Ik heb nogal de neiging om vooruit…