Ik ga op reis en neem mee...... Vakaaantiee. Wat kijken wij mensen er toch altijd naar uit.  Sommigen zijn hier zelfs het hele jaar door al mee bezig. We zijn allemaal op zoek naar een gevoel van ontspanning, naar ruimte en rust. We liggen op het strand, genietend van zon en zee, of we gaan lekker avonturieren. Reizend over de wereld snuiven we culturen op, verleggen we grenzen en trotseren we bergen. Waar de een voorkeur geeft aan reuring, zoekt de ander liever de stilte op. Voor ieder is er wat wils. En wanneer een vakantie soepel verloopt, komen we opgeladen thuis. Wanneer we op vakantie zijn, hoeven we niet bezig te zijn met de dagelijkse dingen. Ons werk, de huishoudelijke beslommeringen en andere verplichtingen, laten we kilometers achter ons. De achtbaan met stress waar velen in zitten, blijft lekker thuis. Misschien ben jij al blij dat jij bent…

Van hard naar hart Er moet mij even iets van het hart..... Laatst las ik een bericht op Linkedin dat indruk op mij maakte. Een dappere vrouw stelde zich kwetsbaar op door met de wereld te delen dat ze een kind had verloren.  Zelf heb ik (helaas) geen kinderen, maar je kind verliezen lijkt mij het allerergste wat iemand kan overkomen. Ik las veel hartverwarmende reacties totdat ik er eentje zag waar ik van schrok. Iemand schreef: “Ik dacht dat Linkedin een zakelijk platform is." BAM! Die kwam binnen bij mij. Hoe kun je zo hard reageren? Ongeloof en boosheid kwamen bij mij naar boven. Ik ben hier even mee gaan ‘zitten’. Eerst heb ik het laten bezinken. Vervolgens ben ik gaan onderzoeken wat er nog meer met mij gebeurde en welke vragen er in mij opkwamen. Ik wilde mijn boosheid liever niet meteen uiten (en ik zeg bewust ‘liever’…

Opruimen, it’s simple but not easy Vroeger was ik absoluut niet handig in opruimen en schoonmaken. Ik dacht destijds dat ik dat ‘gen’ daarvoor niet had. Als kind was mijn slaapkamer één grote puinhoop. Al mijn kleren en boeken lagen meestal op de grond. Mijn kledingkast was veelal leeg. En hoe ik mijn best ook deed, het lukte mij alsmaar niet om op te ruimen. Naarmate ik ouder werd veranderde dit. Ik werd netter. Maar hoe ik mijn best ook deed, het verplaatsen van stapeltjes lukte mij beter dan echt opruimen. Spulletjes verzamelen en decoreren vond ik heerlijk. En ideeën om van niets iets te maken had ik genoeg. Mijn schuurtje kwam dan ook vol te staan met toekomstige ‘projecten’ waar vervolgens niets mee gebeurde. Mijn huiskamer stond (prop)vol met kastjes, hoekjes en prullaria. Dat gaf mij het gevoel van knus en geborgenheid. Ik voelde mij heel prettig in mijn…

Margo (35) kwam in mijn praktijk met knieklachten. Ze had er al van alles aan gedaan en wilde nu een andere manier proberen. Ze vond het spannend, wat werd er van haar verwacht? Toen ik haar uitlegde dat zij de regie had, begreep ze dat er geen verwachtingspatroon was. Aan het begin van elke sessie zouden we overleggen welke volgende stap ze wilde nemen. Door het traject in haar eigen tempo te volgen en de methoden en technieken toe te passen die bij haar pasten, kon haar genezingsproces op de juiste manier vooruitgang boeken. Op vragen die ik stelde, hoefde ze geen antwoord te geven als ze het niet wist. Afwachten wat er in haar opkwam was waardevoller dan dat ze iets zou bedenken. En als er niets kwam was het oké. Dat stelde haar gerust en hierdoor kwam er al een stuk ontspanning: een belangrijke basis om contact te…

Vanwege privacy is de naam van deze cliënt veranderd in Irena. Met haar toestemming mag ik haar verhaal delen. Irena (46) had al vanaf haar zestiende ontzettend last van haar schouders toen ze in mijn praktijk kwam. Ze was getrouwd, moeder van vier kinderen en werkte als ziekenverzorgster. Ze had al heel wat specialisten bezocht voor haar schouderklachten maar niemand kon iets vinden. Al gaven de therapieën op fysiek vlak na elke sessie verlichting, de klachten kwamen telkens terug. Ze besloot om haar klachten op een andere manier te benaderen. Hypnotherapie leek haar wel iets, daar hoorde ze goede verhalen over. Zorg dragen Eerst had ik met haar een uitgebreid intakegesprek. Daarin werd duidelijk dat ze in haar leven altijd al ‘veel op haar schouders droeg’. Op jonge leeftijd werd haar moeder ziek en sindsdien zorgde Irena voor haar ouders, broer en zus. Later kwam daar de zorg voor haar…

Sinds een heel aantal jaren durf ik meneer Bang toe te laten. Ik durf hem te voelen en te aanschouwen. Vroeger had ik daar de moed niet voor. Toen ging ik hem het liefst zo veel mogelijk uit de weg. Ook al klopte hij keihard op mijn deur, ik vermeed hem, negeerde hem en verafschuwde hem. Meneer Bang was mijn grootste vijand. Hij bracht mij immers in contact met mijn allerdiepste pijn. Hier wilde ik liever niet over nadenken en ik wilde het al helemaal niet voelen. Te groot, te veel; hij was te vergelijken met een lawine, vulkaan of orkaan. Hij veroorzaakte enorme pijn in mijn hele lichaam en in mijn hoofd, echt angstaanjagend. Meneer Bang was groot, heel groot. In omvang en lengte. Daarnaast was hij uiterst onaardig, eigenlijk een bullebak. En hij was heel onbeleefd. Zo stond hij uren, dagenlang, zelfs jarenlang op mijn deur te bonken…

Verdwaald Negentien was hij en zoals hij zelf zei: “verdwaald”. Zijn hele jeugd was hij door zijn liefdevolle ouders verzorgd en vertroeteld. Toen hij de leeftijd van achttien jaar behaalde, werd er van de ene op de andere dag van hem verwacht dat hij volwassen was.  Het werd tijd dat hij zijn verantwoordelijkheid nam en op zijn eigen benen ging staan. Maar hier had de ‘prins’ geen zin in. Enorme weerstand kwam naar boven en dat uitte zich in onprettig gedrag ten opzichte van hemzelf en zijn omgeving.  Maar was het wel weerstand om een zelfstandige man te worden? Of was het misschien verlate puberteit en was hij op zoek naar zijn eigen identiteit? Een fase om los te komen van zijn ouders? Of was het een combinatie van? Of geheel iets anders? De enige die hier antwoord op kon geven was hij uiteindelijk zelf.  Zijn moeder belde, wilde een…

Therapie. Het is zo’n woord dat door iedereen op een andere manier wordt ervaren. Omdat er nog veel onbegrip rondom therapie bestaat. Er rust nog steeds een taboe op. Bovendien kunnen ook eigen ervaringen met therapie van invloed zijn op hoe je erover denkt. Wat betekent het woord therapie eigenlijk? De dikke Van Dale geeft ‘geneeswijze’ aan als betekenis. Toch ziet niet iedereen dat zo. Mensen roepen de vreemdste dingen over therapie. “Daar ga je naartoe als je zwak bent.” “Voor een ander is het een goed idee, maar ik kan mijn problemen zelf wel oplossen.” “Daar ga je alleen naartoe als je een psychische stoornis hebt.” Er wordt vaak voorbijgegaan aan hoe krachtig het is als je de weg naar je binnenwereld durft te betreden.  Toch durven veel mensen niet toe te geven dat ze in therapie zijn. Wat zullen ze wel niet van mij denken? Of: Ze denken…

Waarom ik flauwviel tijdens mijn eerste yogales. Ooit in een ver verleden zei mijn jongste broertje: “Yoga, dat is echt iets voor jou”. Hij was daar zelf mee bezig en het deed hem goed. Ik had destijds echter niet de behoefte om me daarmee bezig te houden. Het leek mij niets.  Jaren daarna wilde ik het toch eens proberen. Tijdens mijn eerste yogales in 1994, hoefde ik alleen maar te gaan staan en mijn ogen te sluiten. En BAM, ik werd niet goed en ging onderuit. Even een glaasje water en daarna naar een tweede poging. En weer werd ik niet goed. “Zie je wel, yoga is niets voor mij,” dacht ik wederom.  Toch bleef yoga mij fascineren. Jaren later deed ik een tweede poging, die helaas ook niet zo’n succes was. Echter, ik bleef volhouden en de derde keer voelde de yogales goed. Ik had al het nodige innerlijke…

Super leuk dat mijn geweldige schrijfcoach Eva van Durf te Schrijven een blog van mij op haar site heeft geplaatst. 💖 Wil je mijn blog 'De magie van het schrijven' lezen? Kijk dan op haar site: durfteschrijven.nl/magie-van-het-schrijven/