Verdwaald
Negentien was hij en zoals hij zelf zei: “verdwaald”.
Zijn hele jeugd was hij door zijn liefdevolle ouders verzorgd en vertroeteld. Toen hij de leeftijd van achttien jaar behaalde, werd er van de ene op de andere dag van hem verwacht dat hij volwassen was.
Het werd tijd dat hij zijn verantwoordelijkheid nam en op zijn eigen benen ging staan. Maar hier had de ‘prins’ geen zin in. Enorme weerstand kwam naar boven en dat uitte zich in onprettig gedrag ten opzichte van hemzelf en zijn omgeving.
Maar was het wel weerstand om een zelfstandige man te worden? Of was het misschien verlate puberteit en was hij op zoek naar zijn eigen identiteit? Een fase om los te komen van zijn ouders? Of was het een combinatie van? Of geheel iets anders? De enige die hier antwoord op kon geven was hij uiteindelijk zelf.
Zijn moeder belde, wilde een afspraak voor hem maken voor een meerdaagse privé retraite bewustwording. Ze deed er alles aan om hem te helpen zijn leven op de rails te krijgen.
Hier begon de therapie al. Zelfstandig worden betekende dat hij zelf de afspraak moest maken, dat was een belangrijke eerste stap. De tweede stap was motivatie. Alleen als hij gemotiveerd was, zou ik met hem kunnen werken. Wat was de reden dat hij in therapie wilde en wat was zijn verwachtingspatroon?
Hij verraste mij. Zo eerlijk en open schreef hij wat er mis ging in zijn leven en waar hij aan wilde werken. Heel kwetsbaar en oh zo krachtig.
En toen brak de dag aan dat hij kwam en de confrontatie aanging met zichzelf.
Hij verbleef in het guesthouse, daar had hij alle ruimte voor zichzelf. Elke dag kreeg hij therapie en een ontspanningssessie. Het was niet gemakkelijk voor hem, maar hij ging ervoor, vol overtuiging.
Natuurlijk ging het ook een keer mis en dat was goed. Grenzen waren nodig om uit te proberen, te ontvangen en te onderzoeken. Op een ochtend kwam hij niet opdagen voor een sessie. Ik zocht hem op in het guesthouse en riep van onderaan de trap streng zijn naam. Met een slaperig hoofd stond hij vrij snel in de woonkamer. Een uitleg had hij niet. Ik gaf hem een duidelijke reprimande. Toen keek ik hem aan met een grote glimlach op mijn gezicht. “Wat goed dat je meteen naar beneden bent gekomen, dat je niet weg bent gelopen maar mij met respect hebt aangehoord. Dit vind ik heel krachtig van je.”
Het was tijd voor luchtigheid. We zijn naar buiten gegaan voor een boswandeling. Hij genoot van het groen en vertelde over van alles. Dit was ook ontspanning. En precies wat hij nodig had, vertelde hij me later.
Tijdens de afronding van zijn retraite rapte hij een tekst die hij tijdens zijn verblijf had geschreven. Het raakte mij, prachtig zoals hij zijn gevoel had verwoord. Hij begon met: “Ik was verdwaald.” En gaandeweg beschreef hij dat hij zijn pad had gevonden.
Ik heb nog wel eens contact met hem. Het gaat goed met hem, hij zegt dat hij sinds de retraite veel beter met zijn emoties om kan gaan. Ik hoop dat hij muziek onder zijn rap zet. Daarmee kan hij andere jongeren die zich verdwaald voelen, iets aanreiken.
– Door te verdwalen kun je op zoek naar je eigen pad –
Marlies
