Tijdens onze heerlijke vakantie op Corfu kwamen verschillende schildpadden op ons pad. Eerst een aantal met baby’tjes, in een tuin, en niet veel later in ‘het wild’. Op hun dooie gemak, zonder enige vrees leek het, een autoweg overstekend.

 

Het eerste wat in me opkwam was: ‘vertragen’. Het tempo van de schildpadden is zo heerlijk laag. Alsof ze alle tijd hebben en zich van niemand iets aantrekken. En dreigt er iets van gevaar? Dan gaat het koppie naar binnen en kruipen zij in hun schild.

 

Eigenlijk is dit voor ons mensen heel herkenbaar. Wij kruipen ook in ons schild als er gevaar dreigt of wij komen er juist uit en maken ons heel groot. Zo van: kom maar op als je durft.

 

Vertragen is voor mij soms wel een dingetje

 

Ik heb nogal de neiging om vooruit te willen. Wanneer ik bezig ben met yoga of meditatie is dit totaal niet aan de orde, dan kan ik me heel gemakkelijk overgeven aan het moment. Dan verblijf ik heel gemakkelijk in de ontspanningsmodus. Maar zodra ik in de doe-modus kom, is het vertragen echt een aandachtspuntje. Mijn uitdaging.

 

Sinds de breuk van mijn knie, die volgens artsen onherstelbaar beschadigd is, gaat alles vanzelf in een schildpaddentempo. En eerlijk gezegd werkt het positief door op alles wat ik doe. Natuurlijk heb ik ook weleens een grr-momentje omdat ik dan sneller wil, maar over het algemeen gaat het goed en kan ik me gemakkelijk overgeven aan de situatie.

 

Dit komt omdat ik al jarenlang heb kunnen oefenen met vertragen. Dat was in de tijd dat ik last had van fibromyalgie en chronische vermoeidheid. Daarnaast heb ik het vertrouwen dat mijn knie ooit helemaal goed komt, maar het langzame tempo wil ik erin houden

 

We zagen meerdere keren schildpadden een weg oversteken.

 

Daardoor merkten wij dat wij ook op een ander front mee mochten gaan met vertragen.

 

Onze neiging was om de schildpad ‘te helpen’ door hem op te pakken en aan de andere kant van de weg te zetten. We keken elkaar aan en besloten om dat niet te doen. In plaats daarvan zijn we op de weg gaan staan om auto’s tegen te houden zodat de schildpad in zijn eigen tempo veilig zijn weg kon vervolgen. Meegaan met de natuur in plaats van de natuur naar onze hand te zetten. Dit voelde erg fijn.

 

Als er dieren op mijn pad komen, zoek ik graag de symboliek daarvan op. Op alatara.nl vond ik deze omschrijving: “De schildpad is vanouds het symbool van Moeder Aarde. Hij gaat in zijn eigen tempo zijn gang en laat zich zelden van de wijs brengen. Door zijn schild, de natuurlijke bescherming van zijn lichaam, weet hij zich goed beschermd tegen aanvallen van buitenaf. Schildpad is daarom een symbool voor aarden, voor mindful bezig zijn, jezelf niet te laten opjagen en de tijd te nemen die nodig is om jouw dingen te doen.

 

Schildpadden kunnen heel oud worden, zelfs 100 tot 150 jaar oud. De schildpad is daarom ook een symbool voor de overwinning van de tijd en voor een lang leven.”

 

Overwinning van tijd. Een ander voordeel van vertragen dus…

 

Bij welke activiteiten in jouw dagelijks leven zou jij meer een “schildpadachtige” benadering kunnen toepassen?