Blog geschreven door Marlies
Vroeger, als kind, had ik een schatkistje. Het was blauw met een beetje roze. Ik bewaarde er mijn oorbellen in en mijn bedelarmbandje. Met een draai aan het sleuteltje bracht ik de muziekdoos tot leven. Bovenop het kistje danste dan een ballerina op een mooi muziekje.
Dit schatkistje is tijdens een verhuizing verloren gegaan maar de herinnering is gebleven.
Ik had nog een kist die in eerste instantie niet bepaald een schatkist was. Hij was zwart, vol deuken en plekken. En hij was groot, enorm zelfs, en ging altijd mee op reis. Alhoewel ik nooit iets hoefde aan te geven bij de douane en ik zonder problemen langs de marechaussee kon, gaf hij altijd problemen. Het was namelijk een gigantisch gezeul. Of ik wilde of niet, die kist achtervolgde me overal. Ik probeerde hem te negeren, achter te laten op een plek waar niemand ‘m kon vinden (dacht ik), maar ik kwam er alsmaar niet vanaf.
Achteraf maar goed ook, anders had ik nooit geweten wat erin zat.
Toen het gewicht echt ondragelijk werd, kon ik niet anders dan ‘m onder ogen zien. Hij moest open. Maar hoe? Het was even uitvogelen hoe de deksel openging, maar uiteindelijk vond ik de toegang. Hij zat vol met stenen en bagger. Het eruit halen doseerde ik, anders was het niet te behappen. Processen hebben nu eenmaal tijd, geduld en veel liefde nodig.
Als ik eraan toe was haalde ik er wat uit. Een steen, of wat bagger. Die onderzocht ik dan. Waar kwamen ze vandaan, hoe kon ik ze loslaten, of anders gaan zien? Langzamerhand transformeerde de inhoud van de kist naar een schatkist. Door de bagger moest ik heen, maar de stenen, die bleken waardevoller dan ik dacht.
Het opruimen ging niet vanzelf.. Zowel fysiek, mentaal als emotioneel vond ik het pijnlijk, eng, heftig, confronterend en verdrietig. Maar het leverde veel op.
Alle stenen die ik eerder als een zware, irritante ballast had beschouwd, kon ik anders bekijken naarmate de tijd verstreek. Ik ging hakken, breken en polijsten, elke keer een laag dieper. Dat werkte bevrijdend.
Onder ontelbare lagen kwamen edelstenen tevoorschijn. In de ruwe, lelijke stenen zaten prachtige diamanten.
Wat ben ik nu blij met mijn schatkist. Hij is niet zwart meer, het licht schijnt er steeds meer doorheen. De deuken horen erbij, die laat ik zitten. Hij zit vol met diamanten – waardevolle levenslessen, prachtige inzichten, liefde en vertrouwen.
Tegenwoordig open ik ‘m wanneer ik wil, de sleutel draag ik altijd bij me. De kist voelt licht. En zodra hij weer wat zwaarder aanvoelt, weet ik hoe ik ‘m weer lichter krijg.
Hoe gaat het met jou? Draag jij ook een (schat)kist?
Heb je vragen of wil je meer weten hoe jij jouw kist kunt transformeren naar een schatkist? Informeer vrijblijvend bij Marlies.
