‘Durven is een heerlijk woord.’ Met deze eerste regel begon een versje dat ik nooit vergeten ben. Juf Els had het op de lagere school in mijn poëziealbum geschreven.
Ik moest er opeens weer aan denken toen ik drie weken geleden in het zwembad van de overburen lag. We gaan al zeven jaar op vakantie naar Griekenland en elke keer liep ik met een verlangen langs dit zwembad. Wat wilde ik hier graag zwemmen! Het was er heel rustig en lekker dichtbij ons appartement. Alleen durfde ik de eigenaar nooit te vragen of het mocht.
Waarom niet, zul je misschien denken? Ik was te bang voor een reactie. Wat als ze me stom vonden dat ik het durfde te vragen? Wat als ze boos op me werden of me af zouden wijzen?
Dit was voor mij een herkenbare situatie uit mijn leven, al heel vroeg ontstaan in mijn jeugd. Toen werd ik niet erkend en begrepen.
Als kind heb ik veel afwijzing en afkeuring ervaren, soms zelfs op een heel agressieve manier. Hierdoor ontwikkelde ik veel angst, waar ik me niet bewust van was. Heel begrijpelijk, want het was veel te pijnlijk en confronterend geweest als ik het destijds had geweten. Toen, en ook later, moest ik me staande houden om door te kunnen; angst wegdrukken werd mijn overlevingsmechanisme.
Pas op latere leeftijd kon ik bij deze angst, die zich had omgezet in pijn en diepe depressies. Dankzij het afwikkelen van alle lagen die zich in de loop van mijn leven hadden opgebouwd, kwam er meer bewustzijn. Door contact te maken met mijn innerlijke wereld kwam ik stapje voor stapje bij mijn angst.
Dat was niet altijd gemakkelijk en soms zelfs ongelofelijk hard, maar door het aan te gaan kwam er alsmaar meer zelfvertrouwen en rust. Voorheen noemde ik het therapie als ik aan mezelf werkte. Tegenwoordig noem ik het persoonlijke ontwikkeling, ik groei alsmaar verder. Het leven wordt hierdoor steeds fijner, makkelijker en vooral begrijpelijk.
Nu kan ik bijvoorbeeld veel makkelijker zeggen dat ik iets niet kan, niet weet of niet durf. Prima als een ander me dan stom vindt; ik laat me er niet meer door wegblazen.
En nu lag ik in dat zwembad. Zonder enige moeite had ik de overburen gevraagd of ik bij hen mocht komen zwemmen. Geen spoortje van angst meer in mijn lichaam, geest en hart. Alleen maar een diep vertrouwen. Prima als het niet mocht, dat zou niets zeggen over wie ik ben. Tot mijn grote verrassing was ik van harte welkom en kon ik naar hartenlust mijn baantjes trekken. Heerlijk voor mijn gestel, mijn adem en mijn revaliderende knie!
Gek, eigenlijk. Had ik me hier nu zo druk om gemaakt? Ja dus! En eerlijk gezegd ben ik heel blij met die ervaringen. Hierdoor kan ik me nog beter verplaatsen in iemand die angsten tegenkomt, klein of groot.
Deze vakantie liet ik (weer) een stukje angst achter in Griekenland. Met nog meer zelfvertrouwen ging ik terug naar huis.
Durven is een heerlijk woord
Als je durft zoals het hoort
weet je wat je durven moet
al wat eerlijk is en goed
En als iemand je iets vraagt
wat de naam van laagheid draagt
Zeg dan, wat er ook geschiedt
frank en vrij: ‘dat durf ik niet.’
Wat durf jij tegenwoordig wat je vroeger niet durfde?
